Zoteri, une jam i
uritur! Zoteri, une jam mesues I papune, i varfer dhe i uritur, dhe nuk me vjen
turp ta pohoj. Jam dhe djale i nje familjeje punetore tashme te dalë ne
pension, qe per dekada me rradhe ndertoi kete m.. shtet me pune rraskapitese
dhe thuajse vullnetare. Jam edhe shok i sa e sa te papuneve,te uriturve, te
varferve , me familje punetore e te papuna, qe rrojne me nje asistence sociale
dhe zgjidhjen e kerkojne nga bastet neper skedina.
Po Zoteri, jam i
uritur dhe i varfer. Po, jemi te uritur dhe te varfer. Ndokush mund te mos e
besoj se, ne shekullin ku jetojme, ne shekullin e çokollates dhe demokracise,
ekzistojne njerezit e uritur. Dhe jo pak, me qindra e me mijera. Por po,
ekzistojne. Te jesh i uritur do te thote te shtrydhesh bubullimat e barkut me
byreke, dhe ndonje sanduiç çmimkripur.
Por Zotëri, edhe pse të varfër e të uritur mendojmë se dymijë
denari nuk është e vetmja mundësi e jona, sepse prindërit tanë kishin prodhuar
goxha pasuri publike: universitete , qytete e institucione, ku ne do të
drejtoheshim pa e vrarë mendjen. Me pak fjalë kishin ngritur një Shtet ku
njeriu ka të drejtë të arsimohet, të punojë e të jetojë i lirë pavarësisht
thellësisë së xhepave. Por pamë se të mirat publike kushtonin ,edhe atë shumë më
shtrejtë,nuk janë më të popullit, qyteti ka rrugë sa ke para ne xhep, dija
shitet si në tregun e gjësë së gjallë. Në këtë pikë, Vendi ynë ka rënë!
Zotëri, unë jam i uritur, i varfër dhe republikan! Diçka dua të
them. Republika nuk mbahet në këmbë me qytetarë të shtypur e të uritur.
Republika është rend politiko-shoqëror që lindi si reagim kundër urisë dhe
shtypjes, nga të uriturit dhe të shtypurit, për një jetë më të mirë
Zotër, ne jemi shumë, megjithëse
zor se mund të reduktohemi në shifër statistikore. Sa më shumë që jemi aq më pak peshojmë. Ne jemi “ skota” të
përhumburish në kërkim të riprodhimit të të përditshmes. Vetëdija jonë ngërthen
fatalizmin më vetëbllokues me voluntarizmin më shkurajues. Ne, si objekt i
gjykimit të fatlumëve, jami produkt i një fataliteti shoqëror që e konsideron
varfërinë të pashmangshme, se “të varfër ka pasur dhe do të ketë gjithmonë.”
Ata janë produkt i vullnetit të zotit, dhe kur “zoti e ka shkruajtur, zoti të
dhashtë!”.