Nga:
Një masë groteske maskash luajnë vallen e tyre mbi skenën prej hiri, në një spektakël të tmerrshëm të ekzistencës. Kërcimi është një udhëtim në errësirë – një gërshetim i çmendur i gëzimit dhe dhimbjes, një ironi e helmuar që përkëdhel shpirtin e brishtë dhe e ther me gjemba të mprehtë, si një shtrigë që kërkon shpërblimin e shpirtit. Të qeshësh është një iluzion – do të duash ta bësh, por vetëm kur shohësh përtej maskës tënde, të kapësh dhimbjen që fshihet thellë dhe ta ftosh në një vallëzim të dhembshëm. Valltarët janë vetëm kukulla të thyer, duke qeshur dhe duke qarë, duke dhënë dhe kërkuar gjithçka në një mrekulli të llahtarshme. Të bësh klounin të qajë ndërsa ti qesh është ndjenja që do të të çojë në shkatërrimin e përkryer, dhe buzëqeshja jote është një akt absurd, që ngërthen dhe humbet gjithçka që mund të jetë e vërtetë.
Paqja është vetëm një iluzion i brendshëm, një ëndërr që nuk mund të preket nga dora. Ajo fshihet pas mjegullës së përjetshme, aty ku qetësia e përjetshme përqafon gjithçka që sytë nuk mund ta shohin. Konflikti – ai është një vallëzim i pafund, një rreth i egër që nuk njeh ndalim, një udhëtim në luginën e pluhurit njerëzor ku shpirtrat grinden për hije dhe kërkojnë iluzione që u bëjnë karshillëk ëndrrave të thyera. Zotit nuk i flas më. Ai ka heshtur, duke qëndruar i ngurtë në vetminë e përjetësisë, ndërsa njerëzit rënkojnë në kërkim të një përgjigjeje që e kanë humbur në humnerën që vetë e hapën.
Gjithçka po tretet – as gëzimet më të mëdha, as dhembjet më të tmerrshme nuk mund të shpëtojnë. Të gjithë jemi në një valle të përkohshme, duke u hedhur pa ndalim në ritmin e kohës që do të na shpjerë në asgjë. Asgjë nuk është e përhershme në këtë cirk të errët, ku maskat bien dhe pluhuri i harresës përpin gjithçka që ka mbetur. Dhe kur muzika pushon, kur valltarët ndalen dhe maskat shkërmoqen, vetëm hir i heshtur mbetet, për t’u shkelur nga hapat e ardhshëm në këtë teatër të pafundmë, ku të gjithë janë të humbur, të gjithë janë të vetëm.
Prandaj qesh. Dhe luaj. Luaj me dhimbjen tënde si një fëmijë që luan me hijet në muzg, duke e ditur se çdo valle është e përkohshme dhe çdo klithmë është vetëm një pëshpërimë që do të shndërrohet në pluhur. Dhe kështu, me një të qeshur të çmendur dhe të pamëshirshme, thyejmë zinxhirët e kotësisë dhe vallëzojmë në pluhurin e përjetësisë, ku gjithçka do të shpërbëhet, por do të mbetet përjetësisht e pandryshueshme në shpirtin që guxon të ëndërrojë.