A shikoni pak se çfarë po ndodh në shoqërinë tonë për të
kuptuar se çfarë përmase tragjike ka “Fati Ynë”! Kemi pushtetarë që kanë frikë
të imagjinojnë përtej të tashmes. Kanë frikë të imagjinojnë një shoqëri më të
lumtur. Kanë frikë të imagjinojnë kapërcimin e njeriut aktual. Dhe çfarë bëjnë?
Nga frika e “shkollës” emancipuese, e shesin atë, për një grusht para, që t’ua
sigurojnë fëmijëve të tyre pikërisht këtë “shkollë”. Kanë frikë të rrojnë me
djersë dhe dinjitet dhe tradhtojnë të dinjitetshmit, që të mos bien në
poshtërimin e tyre. Të frikësuar prej të nesërmes, riciklojnë mëkatin
zanafillor social, atë të ngriturit të parajsës individuale mbi ferrin kolektiv
të të tjerëve.Po a ka rrugëdalje? Po, kjo rrugëdalje qëndron tek besimi se
Ne bijtë e shekullit të ri mund t’i marrim frenat e fatit tonë. Nëqoftë se ky
fat, është e nesërmja që presim, atëherë le ta bëjmë sot të nesërmen,ta bëjmë,
ta ndërtojmë dhe t’i paraprijmë asaj!
Sepse fati nuk vihet ndryshe në kontroll veçse duke krijuar imagjinatë
vepruese. “Besomëni, zotat nuk janë aq të pacenueshëm sa ç’vezullojnë” thotë
një miku im. I kemi përgjakur dhe kemi guxuar të refuzojmë frikën ndaj tyre
duke vënë në pikëpyetje botën e tyre. Ne mundim që t’i demaskojmë ata, para
arsyes, interesin e tyre para dashurisë, egoizmin para solidaritetit dhe
realitetin para ideve tona. Asgjë nuk është e pamundur. Koha është t’u japim
fund besimeve te ata që integrojnë duke fantazuar. Pra, Zoti nuk e ndron
gjendjen tonë nëse nuk përpiqemi që vet ta ndrojmë!